Bakaaboto

Afgelopen weekend ben ik drie dagen het binnenland in geweest. Dan kom je er eigenlijk pas achter wat echt de pracht van Suriname is. De natuur die nog maar amper aangetast is door het luxe leven van de mens en de dorpen waar nog echt traditioneel geleefd wordt.
Vrijdag ben ik met twee andere meisjes en een gids in alle vroegte vertrokken richting Bakaaboto. De reis er naartoe zou vier uur duren. En daarbij moet je eraan denken dat je één derde van de rit rijd over een onverharde weg met allemaal kuilen. Het was een heel avontuur en we waren helemaal geshaked toen we aankwamen. Af en toe dacht de auto zelfs te kunnen vliegen als onze gids weer een kuil verkeerd had ingeschat. Wel leuk om mee te maken. Toen we eenmaal op Bakaaboto waren aangekomen heb ik mijn ogen uitgekeken over de schoonheid om me heen. Er stonden verschillende huisjes aan een stroomversnelling. Allemaal rotsen in het water die ervoor zorgen dat je stroomversnellingen krijgt. Bij aankomst hebben we de hangmatten opgehangen en even lekker kunnen relaxen. Ik lag meteen te pitten, want ik was helemaal kapot van de hele week. Later zijn we over de rotsen gaan lopen en hebben we lekker in het water liggen dobberen.
Na dat we die avond hadden gegeten zijn we de jungle ingegaan. Op zoek naar mooie dieren. We hoopten eigenlijk een kaaiman (kleine krokodil) te zien, maar helaas zijn we alleen wat kikkers en andere insecten tegen gekomen. Maar toch was het een heel avondtuur om in het donker door de jungle te lopen en verschillende hindernissen te doorlopen.
Na die nacht in een hangmat geslapen te hebben, zijn we 's ochtends richting een andere stroomversnelling 'Apesina' gelopen. We hadden zelfs gezelschap van een jongen van 16 uit een dorp aan de overkant. Was wel lachen, want hij kon geen Nederlands dus was met handen en voeten communiceren. We namen dezelfde tocht als die avond ervoor en kwamen ook toen weer verschillende insecten tegen. Toen we bij de stroomversnelling waren aangekomen zijn we lekker in het water gaan dobberen. Echt heerlijk zo'n afkoeling. We hadden het namelijk goed warm gekregen. Na een tijdje zijn we doorgelopen na een ander vakantieoord genaamd Danta bai. Na wat gedronken te hebben en een rondje te hebben gelopen zijn we weer terug gegaan. Die avond hebben we nog lekker bij het huisje in het water gelegen.
De volgende ochtend waren we uitgenodigd door de 16 jarige Surinaamse jongen om in zijn dorp te komen kijken aan de overkant van de rivier. In zijn dorp leven ze nog echt op de traditionele manier. De vrouwen hadden hun borsten niet bedekt, overal stonden houten huisjes met daken van gedroogde bamboebladeren. Ze hadden daar ook nog amper blanken gezien. De kinderen waren zelfs bang voor ons.
Na het bezoek aan het dorp zijn we gaan eten en daarna vertrokken naar de stad. Onderweg zijn we nog naar Stone-eiland geweest. Dit is een stuwmeer waar de stammen van dode bomen nog in het meer staan. Het stuwmeer was voorheen gewoon een bos wat ze onder water hebben laten lopen. De bomen hebben het niet overleefd, maar de stammen nog wel. Daarna zijn we verder gereden naar huis. Eenmaal thuisgekomen was ik helemaal gesloopt van een vermoeiende week. En toen moest ik nog gaan beginnen aan het vrijwilligerswerk waar ik uiteindelijk voor gekomen ben.

Maandag heb ik mijn ogen uitgekeken naar de chaos die in het huis heerst. Er leven 76 kinderen en er zijn maar enkele (1-3) begeleiders op de groep. Je ziet daardoor wel dat iedereen meehelpt om de boel draaiende te houden. De ouderen helpen de kleintjes en iedereen helpt mee met opruimen. Door de chaos wist ik deze dag ook echt niet wat ik met al deze kinderen aan moest. Ik heb daardoor een groot deel van de dag meegeholpen met wat papierwerk in te vullen. Ondertussen ben ik alweer twee dagen verder en heb het erg naar mijn zin. Dinsdag en woensdag heb ik de kinderen geholpen met huiswerk maken. Ik kon toen wat meer in kleine groepen werken en ik leerde de kinderen beter kennen en zij mij ook. Het is wel verdorie moeilijk om al die namen te leren kennen. Ze hebben geen makkelijk namen hoor. Vandaag heb ik wat in de creche meegeholpen en met een kleine groep jongens getekend. Het grappige is dat ik in het tehuis 'tante' wordt genoemd. Als je aankomt staan ze op het balkon te zwaaien en ook als je gaat zwaaien ze je uit en roepen nog even 'tante, tante'. Echt heel leuk. Ik denk dat het nog erg naar mijn zin ga krijgen. Vooral als ik dadelijk wat meer mijn weg weet binnen het kinderhuis.

Bedankt allemaal voor de leuke berichtjes. Jullie horen weer van me.

Groetjes Jiske